Zijn beroep

Fons Olterdissen zit vol idealen. Hij wil in zijn geboortestad Maastricht de kunst weer laten bloeien. Hij richt daartoe een schildersschool op voor schilders, ontwerpers en decorateurs. De school begint met 4 leerlingen en Fons mag zich directeur noemen.  

Lesgeven is niet zijn sterkste kant, de onderwijsinspecteur heeft veel op zijn manier van lesgeven aan te geven. Hij was erg chaotisch en er werd verteld dat hij sloom en zeurderig sprak. Maar hij kon wel goed vertellen, vooral over de historie van Maastricht.

Om de arme de kans te geven zich te ontwikkelen, richt kapelaan Rutten in 1889 het eerste patronaat op van Nederland. De Tekenschool van Olterdissen licht in dezelfde lijn en wordt een onderdeel van het patronaat. Olterdissen en Rutten hebben vele gemeenschappelijke interesses.

Olterdissen staat klaar om, vaak ten kosten van zichzelf, de vele arme arbeiderskinderen van Maastricht te voorzien van eten en kleding. Soms zelfs onderdak. Hij gaat naar bazen om conflicten uit te spreken. 

De gedrevenheid van Olterdissen raakt velen. Zo ook Jonkeer Victor de Stuers. Hij wordt geraakt als zijn leerlingen op hun vrije dag in een ijzig koud lokaal zitten te oefenen met tekenen. Het resultaat is dat er geld en huisvesting komt om de ideeën van Olterdissen verder te verwezenlijken. 

De school blijft toch armoede. De school bestond bij het 25-jarig jubileum uit 8 leraren en 200 leerlingen die voor een ambacht leren. Er waren leerlingen bij die 17 jaar graag aan de school verbonden bleven.

Fons Olterdissen hoeft geen salaris van de school maar ontvangt zijn inkomsten door te helpen in de sigarenwinkel van zijn moeder. Daar hielp hij met name als er markt was.

Op schildergebied zelf is hij ook actief bezig geweest. Een van zijn schilderwerken was ‘Beroemde Maastrichtenaren' een doek van 4 bij 6 meter dat hij in stilte heeft gemaakt  Een doek dat veel bewondering kreeg maar uiteindelijk op de zolder van het Stadhuis kwam om jaren later op de vuilnisbelt terecht te komen. Een enkel stuk kwam in het museum.

In 1922 is hij medeoprichter en hoofdredacteur geweest van het gerenomeerde tijdschrift De Nedermaas dat tot 1941 verschenen is. Een tijdschrift dat ging over de historie van Limburg. Hij tekende ervoor maar heeft er ook voor geschreven. Of hij hiervoor een rijk salaris vroeg is nog maar de vraag.

Afbeelding die hij maakte ter gelegenheid van de verjaardag van Wilhelmina (de over-grootmoeder van Prins Willem Alexander).